_{Bu yazı David Higgins tarafından yazılmıştır. Translate ile çevrilmiştir.}

https://www.mdpi.com/2076-0787/11/5/129

İklim kötümserleri kontrolden çıkan küresel ısınmayı durdurmak için artık çok geç olduğunu savunuyor. Muhtemelen yakın vadede yaygın acı, ölüm ve toplumsal çöküş öngörüyorlar. Bu tür görüşler pek sevilmiyor ve sıklıkla saldırıya uğruyor; karamsarlar alarm verenler, felaket tellalları ve hatta “nihilist olmayanlar” olarak tanımlanıyor (Heglar 2019). İklim karamsarlığından hoşlanmama, iklim değişikliğinin piyasa temelli çözümlerle çözülebileceğini iddia edenler ile kapitalizmin parçalanması gerektiğini savunanlar arasında nadir bir anlaşma noktası sunuyor. Kötümser açıklamalar, aşağıdakiler de dahil olmak üzere çok sayıda eleştiriye maruz kalmaktadır: (1) korku ve umutsuzluk yaratırlar, bu da yalnızca eylemsizliği teşvik eder; (2) dünyanın insanlığın gelişmesi için daha iyi bir yer haline geldiğini gösteren kanıtları görmezden geliyorlar; (3) bilimsel verileri özenle seçiyorlar ve bir dizi olasılık arasından en kötüsünü seçiyorlar; (4) insan yaratıcılığını ve yeni teknolojilerin potansiyelini hafife alıyorlar; (5) Batılı beyaz erkek ayrıcalıklarının ve insan düşmanlığının ürünüdürler; (6) özellikle aktivizm ve politik değişim yoluyla ifade edildiği şekliyle, insan eylemliliğini hafife alıyorlar. Önde gelen iklim bilimci Michael Mann, “günümüzde kıyametçiliğin iklim eylemi için açıkça inkar etmekten daha büyük bir tehdit oluşturduğunu” bile belirtti (Mann 2021, s. 179; ayrıca bkz. Lamb ve diğerleri 2020). Ancak iklim karamsarlığı ile radikal değişim çağrıları arasındaki sınırlar geçirgendir. Kıyameti vaaz etmek ile Birleşik Krallık’ın 2025 yılına kadar net sıfır emisyona ulaşması (Extinction Rebellion 2022) gibi lojistik açıdan mantıksız hedeflere dayanan bir tür umut vaaz etmek arasında önemli bir fark olup olmadığı sorulabilir. İklim değişikliğinin artan fiziksel etkileri (IPCC 2021) ve özellikle gençler arasında eko-kaygıların büyümesi göz önüne alındığında, iklim karamsarlığının daha yaygın ve güçlü hale gelmesi muhtemeldir (Hickman ve ark. 2021).
Her ne kadar iklim kötümserleri eleştirmenleri tarafından sıklıkla bir araya getirilse de Jonathan Franzen, Paul Kingsnorth ve Roy Scranton’un bireyci-sessiz kötümserliği ile Rupert Read, Roger Hallam ve Jem Bendell’in sosyal aktivist kötümserliği ile iklim kötümserliği arasında önemli farklılıklar var. Guy McPherson gibi aykırı değerlerin aşırı kötümserliği.1 Tam yağlı kötümserler ile eyleme ilham vermek için acımasız iklim senaryolarını buluşsal yöntem olarak kullanan yazarlar arasında ayrım yapmak da önemlidir.2 Örneğin, insanlığın karşı karşıya olduğu varoluşsal riskler hakkında kurgusal olmayan bir kitap olan Falter’da, Bill McKibben (2019, s. 1) şöyle yazıyor: “Ekolojik yıkım ile teknolojik kibir arasında, insan deneyi artık söz konusu. Riskler çok yüksek, olasılıklar çok uzun ve eğilimler çok kaygı verici”. David Wallace-Wells (2019, s. 3) çok satan The Uninhabitable Earth kitabına “düşündüğünüzden daha kötü, çok daha kötü” diyerek başlıyor.3 Roy Scranton’un (2019) her iki kitapla ilgili değerlendirmesinde de belirttiği gibi, Her ne kadar “yakın insan geleceğine dair endişe verici vizyonlar” sunsalar da sonuçta insanlığın iklim değişikliğiyle mücadele etme gücünü vurguluyorlar. Scranton’a göre, bu tür “sihirli düşünme”, çevresel yıkımı ele almanın önünde duran sistemik sorunları fark edemeyen “gözlemleyici ekolojik vaazlar” (ibid) üretir. Bu makale, bu sorunları aşılmaz gören, aktivist yaklaşımdan ziyade bireyci-sessizci yaklaşımı benimseyen düşünürleri incelemektedir. “Bireyci-sessizci” derken, şiddetli küresel ısınmanın ve sosyo-ekolojik çöküşün önlenemeyeceğini anlamanın bireyler üzerindeki psikolojik ve felsefi etkisine odaklandıklarını kastediyorum. Yazıları bu anlayışla nasıl boğuştuklarını anlatıyor ve okuyucularına bu acımasız gerçeği kabul etmeyi nasıl öğrenebileceklerini gösteriyor. Reçete, dikkat dağıtma ve inkar mekanizmalarının bırakılmasının yanı sıra çözüm bulma arzusunu da içerir: benim dinginlik terimini kullanmam da bundandır.
İklim karamsarlığını analiz ederken, iklim değişikliğini yalnızca jeofizik bir olgu olarak değil, aynı zamanda güçlü, karmaşık ve tartışmalı bir fikir olarak da anlayan bilimi temel alıyorum.4 Günümüzün iklim söylemini, özellikle de ortaya çıktığı şekliyle anlamlandırmanın temel zorluğu Ateşli çevrimiçi ortamda en büyük sorun, genellikle farklı epistemolojik alanların birbirine karıştırılmasıdır. Örneğin, küresel ısınmayı iki dereceyle sınırlandırmanın teknik olarak mümkün olduğunu iddia edenler, bunu yapmanın sosyal, politik veya ekonomik açıdan makul olmadığını iddia edenler tarafından sorgulanıyor.5 Bu tür tartışmalar hiçbir yere varmıyor çünkü bunlar sadece farklı değil. iddialar ama farklı iddialar. Bu makalenin temel argümanı, iklim karamsarlığının sıklıkla küresel topluma ilişkin bilimsel kanıtlara ve değerlendirmelere başvursa da, temelde normatif sonuçları olan felsefi ve psikolojik bir konum olduğudur. Mike Hulme’un (2021, s. 230) iddia ettiği gibi, “iklim hayalleri” tarafından üretilen gelecek vizyonları her zaman “politik olarak yüklüdür”. İklim karamsarlığı genellikle üstü kapalı olarak Batılı bir entelektüel gelenekten beslenir.